Mooi achtergrondverhaal van Charlotte Goldhoorn in het jongerenblad 7days. Goed gedaan, dat interview met de chimotisten, uitstekend genoteerd, die Blufwoorden van grote puntheid! Niet alleen uit het WK overigens, maar ook uit het verdere rijke verleden van de wereld van het Blufscrabble.
‘Vals spelen is goed voor de sociale ontwikkeling van kinderen,’ zei die mevrouw op de radio. Yeah! Ze had het onderzocht en had er uitstekende argumenten voor.
Okee, wat ik er verder van onthouden heb: als kinderen vals spelen checken ze op die manier hoe ver ze kunnen gaan met regels. Wat accepteren hun medespelers nog? Hoe ver kun je de grenzen oprekken? Welke argumenten slaan aan? Kortom: hoe kunnen ze het beste uit een situatie halen voor zichzelf zonder de anderen tekort te doen? Daar is creativiteit voor nodig, flexibiliteit. Sociale vaardigheid. Spreekvaardigheid. Van vals spelen word je dus slimmer.
Maar vals spelen tegen een appje, een computerspelletje is niet mogelijk. De regels liggen vast. Probeer maar eens ‘nekblik’ te leggen bij wordfeud. Gaat niet. Terwijl het toch een prachtig woord is voor het gevoel dat er iemand naar je kijkt. Computers, de beste speelkameraadjes van kinderen (en veel volwassenen) zijn meedogenloos in hun begrenzingen. Er is wit (dit rekenen we goed) en er is zwart (pinggggg, dit rekenen we fout). Er zit geen rek in, er zijn geen onderhandelingsmogelijkheden. Je past je maar aan. Wat is dat nou voor boodschap aan de zich ontwikkelende kindergeest? Die moet dwarsliggen, uitproberen, overtuigen en samenwerken! Daar krijgen we zelfstandig denkende creatieve volwassenen van die slimme oplossingen bedenken in het leven.
Mag ik dus, nu in het belang van de wereldvrede, nog een keer een warm pleidooi houden voor Blufscrabble!
Misschien toch eindelijk maar eens het WK Nederlands Blufscrabble organiseren, een jaar na het succesvolle NK Blufscrabble in Amersfoort. Op die site kun je je vast verdeelnemen!
P.S.: via Facebook vond de geniale bibliotheekmedewerkster Manja Schledorn (ze zoekt nog een baan!) de link naar een samenvatting van het onderzoek. Waarschijnlijk heb ik Louise Berkhout gehoord, die promoveerde aan de RUG, juli 2012, op het onderwerp ‘Spel en psychosociale gezondheid’. Een belangrijk punt dat ze noemt is dat kinderen (en volgens mij volwassenen ook) tijd nodig hebben om te tutten, rond te klooien. Hear hear. Ik ga er meteen mee beginnen.
Aangevende verleden tijd van Oyten.
(Veel Oy zeggen.)
Dikke kip in de koeling op een foamschaaltje. ( ref. aan de houding van de kip.)
Verwijderde 13e verdieping in communistische landen.
Dubbelgespeelde piano in vast tempo.
Cynisch gestemde stemming.
Pools geïnspireerd Hillegoms voor ‘Ik ben klaar met m’n werk.’
Gekantklost of handgeborduurd randje aan het 1e babysokje.
